به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، مشخص شده است که سرطان پروستات شامل سلول های بنیادی توموری خودنوزایی است که این قابلیت را دارند به صورت غیر قابل کنترلی رشد کنند و پراکنده شوند که به آن ها سلول های شروع کننده تومور می گویند(TICs). مطالعات نشان داده است که این سلول ها به روش های رایج شیمی درمانی مقاوم هستند.

یک استراتژی مورد قبول برای درمان، روشی است که بتواند بصورت موثر قابلیت خودنوزایی این سلول های شروع کننده توموری را مورد هدف قرار دهد که این خود به شناسایی بهتر این سلول ها احتیاج دارد.

با استفاده از نمونه های سرطان پروستات بیماران شناسایی شده در این انسیتو بین سال های 2008 تا 2012، محققین از مدل های موشی  و گورخرماهی برای شناسایی فراوانی سلول های شروع کننده توموری نسبت به سایر سلول های سرطان پروستات کردند.

به صورت معمول، سلول های شروع کننده توموری از طریق روش های مکانیکی مانند cell sorting و رنگ آمیزی شناخته می شوند. اما این محققین با استفاده از بازسازی محیط سلول های پروستات در آزمایشگاه روشی جدید ابداع کرده اند که به این سلول ها اجازه می دهد به کلاژن بچسبند.

این سلول های توموری اولین بار به وسیله مارکرهای فلورسنت در آزمایشگاه شناسایی شدند. سپس این سلول های توموری برای سلول های شروع کننده تومور با استفاده از قابلیت چسبیدن به کلاژن در شرایط آزمایشگاه غنی شدند و سپس فراوانی این سلول های شروع کننده توموری در موش و گورخرماهی مورد ارزیابی قرار گرفت.

زمانی که این سلول ها به درون  جنین های موش و  گورخرماهی پیوند شدند، مشخص شد کسری از سلول ها که دارای ویژگی های چسبندگی هستند پتانسیل تشکیل تومور را نیز دارند. این محققین دریافتند که این ویژگی در مورد سلول های پیوند شده به گورخرماهی به میزان بسیار بهتری مشخص است که علت عمده آن ، ماهیت شفافی گورخرماهی هاست که اجازه مشاهدات غیرتهاجمی را می دهد، هم چنین هیچ پاسخ ایمنی را نیز در واکنش به سلول های توموری موجب نمی شود.

ویژگی های خودنوزایی سلول های شروع کننده توموری در پروستات از طریق مسیرهای مولکولی مختلفی تنظیم می شوند که با هدف قرار دادن این مسیرها و با استفاده از سلول های محدودی از هر بیمار، می توان فرصتی به دست آورد تا پیشرفت سرطان را متوقف کرد.

پایان مطلب/